Het Groothertogdom Luxemburg beschikt ondanks zijn geringe afmetingen over verrassend veel ‘langeafstandwandelpaden’. Sinds enige tijd kun je alle paden gemakkelijk op het internet vinden. Voor hen die graag meerdaagse voettochten met rugzak en tent maken zijn de ‘sentiers nationaux’ – de nationale paden – het meest interessant. Van de belangrijkste van deze sentiers nationaux bestaan inmiddels fraaie folders met ingetekende routebeschrijving plus afstandtabel. Deze folders zijn van het internet te downloaden. De relatief grote hoeveelheid langeafstandwandelpaden in het Groothertogdom maakt het aan elkaar koppelen van enige ‘sentiers’ tot een gemakkelijke klus, waarna een leuk ‘rondje’ in Luxemburg kan ontstaan. En als je liever een tocht ‘in lijn’ maakt kun je gebruik maken van de verschillende spoorwegverbindingen waarover Luxemburg beschikt. Kortom: in het Groothertogdom Luxemburg kun je als zwerfsportliefhebber letterlijk alle kanten op.
– Brug over de Sûre bij Esch-sur-Sûre –
De hieronder beschreven vierdaagse voettocht van ongeveer 53 kilometer in het midden van het Groothertogdom is een combinatie van delen van drie fraaie langeafstandwandelpaden. Je start in het tussen fraaie, zwaar beboste heuvels gelegen dorpje Kautenbach, waar het riviertje de Clerve in het riviertje de Wiltz stroomt. Over het Sentier Charles Mathieu (Vianden/Esch-sur-Sûre), aangelegd ter ere van Charles Mathieu (1863-1933) – vroeger afgevaardigde en burgemeester van het stadje Wiltz -, wandel je naar het genoemde stadje Wiltz en vandaar verder naar het zeer bekende toeristenplaatsje Esch-sur-Sûre. Kort voor Esch verenigt het Sentier Charles Mathieu zich met het Sentier de la Haute Sûre (Martelange/Ettelbruck). Dit pad volg je, met een kleine variant, tot in het hooggelegen dorp Bourscheid, bekend van zijn prachtige gerestaureerde burcht. Van Bourscheid gaat het, opnieuw over het Sentier de la Haute Sûre, naar het gehucht Goebelsmühle, waar het riviertje de Wiltz uitstroomt in het riviertje de Sûre. In Goebelsmühle pik je het Sentier du Nord (Diekirch/Weiswampach) op, dat je na enige uren wandelen weer in Kautenbach terugbrengt.
Een afstand van 53 kilometer lijkt kort voor een tocht van vier dagen (in onze beproefde praktijk van twee halve en twee volle wandeldagen). Echter, kilometers maken is niet ons ultieme doel en de relatief korte afstanden van deze tocht worden in ruime mate gecompenseerd door het parcours, dat zeer regelmatig heuvel op en heuvel af gaat, vaak over smalle slingerende paadjes. En dat doet wel degelijk een aanslag op je conditie. Natuurlijk is enig asfalt ook deze keer weer niet geheel te vermijden, maar het blijft allemaal binnen voor ons aanvaardbare perken. De gehele, bosrijke, route is – dat mag rustig worden gezegd – van een buitengewone schoonheid. Er kan onderweg van talrijke fraaie panorama’s worden genoten, zowel nabij de rivierdalen als op de hoogvlakten. Alle paden worden onderweg prima aangegeven. Koop wel de benodigde Luxemburgse stafkaarten, waarop al de genoemde paden met bijbehorend merkteken goed staan ingekleurd. Het gaat om de uitstekende stafkaarten R3 (Diekirch – Putscheid) en R2 (Boulaide – Wiltz), schaal 1:20.000, van de Luxemburgse Administration du Cadastre et de la Topographie.
– Het fraaie Sûre-dal tussen Lipperscheid en Bourscheid –
De Luxemburgse overheid houdt niet zo van kamperen in de vrije natuur, maar onderweg zijn er desgewenst voldoende campings beschikbaar. En het vinden van een kampeerplekje bij een Luxemburgse boer zal in de praktijk ook geen groot probleem zijn. Tijdens de hieronder beschreven tocht kan desgewenst steeds op campings worden overnacht. Onze derde nacht – in Bourscheid – brachten wij echter door op een weitje met onbekende eigenaar, gelegen vlak naast een ‘privé-camping’, waar wij helaas niet konden worden toegelaten.
Een ‘minpuntje’ voor liefhebbers van het Bourgondische leven is dat de horeca onderweg enigszins te wensen overlaat. In menig te passeren dorpje is in deze branche helemaal niets; en als er wél iets is, dan bestaat het risico dat de betreffende uitspanning juist is gesloten als je er langs komt. Van Nederlandse Luxemburgers die wij onderweg ontmoetten begrepen wij dat de Luxemburgse overheden het in dit opzicht echt laten zitten. Iets om rekening mee te houden dus.
Na al deze wetenswaardigheden wordt het tijd om echt op pad te gaan.
Dag 1: Van Kautenbach naar Wiltz (11 km)
De eventueel meegebrachte auto kun je prima en veilig parkeren in het centrum van Kautenbach, op een parkeerterrein nabij de plaatselijke kerk en enige hotels. Om in Wiltz terecht te komen kun je in Kautenbach kiezen uit twee sentiers: het al genoemde Sentier Charles Mathieu en het Sentier de la Wiltz. Wij kozen voor het Sentier Charles Mathieu, omdat dat pad wat meer in de buurt van de vallei van de Wiltz blijft en, vanaf de stafkaart gezien, meer door ongerepte natuur gaat.
Het merkteken van het pad – een geel kruis – is snel gevonden en over een stijgende asfaltweg verlaat je de dorpskom van Kautenbach in noordelijke richting. Je gaat even mee met deze weg, die met vele haardspeldbochten de achterliggende berg op slingert. Al snel mag je echter het asfalt verruilen voor je eerste meters onverhard pad. Ter plekke kun je genieten van het eerste panorama van deze tocht. Het fraaie uitzicht is op het diep in het dal van de Wiltz verscholen Kautenbach. Het slingerende smalle sentier beklimt vervolgens de heuvel en snijdt alle meanders van de nabij gelegen autoweg af. Verderop opnieuw een prachtig panorama, dit keer op de vallei van de Wiltz waar een autoweggetje en de spoorweg zich doorheen banen.
– De prachtige vallei van de Wiltz –
Min of meer op de hoogvlakte aangekomen treed je het bos binnen dat de flanken van het rivierdal bekleedt. Voorlopig blijf je in dit bos en volg je het geaccidenteerde pad dat hier wat breder is en daar weer overgaat in een slingerend smal paadje. Je blijft intussen ‘op hoogte’ en passeert nog een mooi ‘point de vue’ met uitzicht op het dal van het riviertje de Wiltz en op het hooggelegen dorpje Merkholtz. Al met al een zeer aangenaam sentier!
In de buurt van het dorpje Merkholtz verlaat je tijdelijk het bos en klim je over een veldweg naar de dorpskom. Helaas tref je hier geen welkom café aan. Wel ontmoeten we het gastvrije Nederlands-Luxemburgse echtpaar Nellie en Piet in ‘t Groen dat hier al vele jaren woont (13 Duerfstrooss). Van hun spontane aanbod om bij hen op hun privé-terras koffie te komen drinken maken wij dankbaar gebruik! Van hen – ex-horecaondernemers – mogen we horen dat de Luxemburgse gezagdragers te weinig belangstelling hebben voor de verzorging van de wandelaars op de sentiers nationaux. Jammer, maar helaas!
– De Wiltz vallei bij Merkholtz –
Het Sentier Charles Mathieu blijft na een haakse bocht in Merkholtz nog een korte tijd ‘op hoogte’ op de rand van bos en weide. In een flauwe bocht naar rechts gaat het sentier scherp naar links en daalt vervolgens door het hellingbos steil af in het valleitje van een zijbeek van de Wiltz. Het beekje wordt over een bruggetje overgestoken en na een paar honderd meter asfalt ga je opnieuw, linksaf gaand en stijgend, het bos in. Na enige tijd wordt het pad door het bos minder geaccidenteerd. Ongeveer twee kilometer verderop in dit bos kom je op een driesprong, waar rechts een weggetje naar het dorpje Erpeldange aftakt. Het sentier gaat hier echter naar links en je passeert een plek vanwaar je een aardig uitzicht hebt op de omgeving van Wiltz. Hier begint een afdaling naar het in de buurt van dit stadje liggende ‘voordorp’ Weidingen. Van hier wandel je over het Sentier Charles Mathieu over een rustig stratenparcours, met naar links toe aardige uitzichten op het dal van de Wiltz, naar het centrum van ‘Niederwiltz’, het laag gelegen deel van het stadje. Ter hoogte van een oorlogsmonument (het nationale stakingsmonument, herdenkende een staking tegen de Duitse bezetter), met grote opvallende stenen toren, ga je rechtsaf naar beneden. Daar aangekomen houd je rechts aan en volgt de borden naar de camping, die aan de overzijde van het riviertje de Wiltz ligt. Voor foerageren en horeca-vermaak in de avond biedt het gezellige stadje Wiltz voldoende gelegenheid.
Dag 2: Van Wiltz naar Heiderscheidergrund (15 km)
De tweede dag start met een klim naar de bovenstad van Wiltz: ‘Oberwiltz’. Het uitzicht op de gestapelde stad vanaf het pad dat van de camping naar Wiltz leidt mag er zijn. Links boven ontwaar je op de heuvel de gebouwen van het kasteel van Wiltz, waar je straks nog langs komt. Langs het reeds genoemde oorlogsmonument bereik je de klimmende straat naar Oberwiltz. Het Sentier Charles Mathieu slaat, boven aangekomen, linksaf en al snel sta je voor de poort van het toch wel imposante gebouwencomplex van het kasteel van Wiltz. Door een poort betreed je het binnenterrein van het kasteel, dat tegenwoordig voor verschillende doeleinden wordt gebruikt. Er is een bejaardenhuis, de plaatselijke VVV heeft er een vestiging (je kunt hier eventueel wandelkaarten kopen), er is een onderkomen voor scouting en last but not least een openluchttheater.
– Het Kasteel van Wiltz –
Vlakbij de poort naar het kasteel staat nog een ander indrukwekkend gebouw, het stadhuis van Wiltz. Hier begint de aardige winkelstraat van Oberwiltz, waar je met het Charles Mathieu sentier doorheen loopt. Min of meer aan het einde van deze straat verlaat je, naar rechts toe gaand, de winkelstraat en begin je aan een lange klim over een straatweg naar de hoogvlakte. Achter je verdwijnt het stadje Wiltz langzaam in de diepte.
Je komt buiten Wiltz op de hoogvlakte terecht. Aan je linkerhand ontwaar je het hoog gelegen dorpje Roullingen. Net iets voorbij dit dorp slaat het Sentier Charles Mathieu linksaf, de Hoolewee in. Het pad blijft nog even verhard en je kunt genieten van prachtige vergezichten. Je bent hier dan ook op zo’n 500 meter hoogte! Vlak nadat het pad weer begint te dalen volg je het sentier naar links in de richting van het bos. Er volgt nog een klein stukje open land en dan start een smaller pad door het bos in de richting van het volgende dorp Buderscheid. Je loopt hier op een dichtbeboste, steeds smaller wordende kam tussen twee beekdalen. Opnieuw een zeer aantrekkelijk pad! In het een beekdal gelegen Buderscheid aangekomen kun je een of twee horeca-uitspanningen tegenkomen, maar of die geopend zijn?
– De omgeving van Buderscheid –
Je kruist de autoweg tussen Bastogne en Ettelbruck die hier door een aangenaam landschap slingert.
De laatste etappe naar Esch-sur-Sûre begint met een langzame klim het dal uit. In een bocht passeer je afgelegen boerderij Horgershaff en dan wordt het pad weer onverhard. Je bereikt opnieuw een bosrand en door het bos loop je min of meer horizontaal naar het kruispunt waar het Sentier Charles Mathieu samenkomt met het Sentier de la Haute Sûre, aangeduid met een gele streep. Op de hoek vind je een klein, op een steen gemonteerd crucifix: het ‘Kischte Kreitz’.
Esch-sur-Sûre is van hier niet ver meer, maar voordat je daar zult arriveren wacht je nog een spectaculaire afdaling, het dal van de Sûre in. Bij het kruispunt sla je linksaf en even verder langs een bosrand weer naar rechts. In het hellingbos aangekomen maak je nog een bocht naar links en dan sta je op het point de vue, dat zeker een van de fraaiste uitzichtpunten van de Ardennen genoemd mag worden. Diep beneden je in het Sûre-dal kijk je op het van een imposante burchtruïne voorziene ministadje Esch-sur-Sûre, prachtig gelegen in een meander van het riviertje de Sûre. Over een smal geitenpad gaat het, bepaald niet gemakkelijk maar wel leuk, naar beneden tot je in de bebouwde kom van Esch uitkomt.
– Het fantastische panorama van Esch-sur-Sûre –
Esch-sur-Sûre is een gezellig stadje, de moeite waard om even rond te kijken en je zult hier zeker een horecastop willen houden.
In dit stadje eindigt het Sentier Charles Mathieu en je vervolgt je pad over het Sentier de la Haute Sûre. Vanuit het stadje beklim je de rotsen waarop de burchtruïne, een van de oudsten van het land, is gelegen. Opnieuw een tamelijk spectaculair pad met mooie uitzichten op het stadje en op het dal van de Sûre. Boven kom je uit bij een groot Mariabeeld op sokkel. Opnieuw fraaie uitzichten, maar nu van bovenaf op de burcht en op het stadje Esch-sur-Sûre.
– Uitzicht op de burcht en het stadje Esch-sur-Sûre –
Het Sentier de la Haute Sûre volgt een korte tijd een autoweg en je passeert een kleine kapel, de Chapelle Ste.-Croix. Nog iets verderop treed je opnieuw de bossen in die de hellingen van het Sûre-dal bedekken. Je blijft op hoogte en kronkelt mee met de Sûre en haar zijbeek de Petzbech. Hier en daar heb je tussen de bomen door mooie uitzichten op het fraaie, zwaar beboste dal van de Sûre.
Enige kilometers verderop verlaat je het bos om door een maïsveld af te dalen naar het gehucht Heiderscheidergrund, waar je twee campings aantreft aan de oever van de Sûre, alsmede een opvallende achthoekige kapel, de Chapelle Ste.Cunégonde. Nabij een voetgangersbrug over de Sûre is een camping met een gezellig café. Steek de brug over, loop even door en houdt dan rechts aan, dan vind je leuke gazons langs het riviertje om je tent op te slaan.
– Camping aan de Sûre in Heiderscheidergrund –
Dag 3: Van Heiderscheidergrund naar Bourscheid (15 km)
Mogelijk is je tent ’s ochtends nat van de ochtenddauw of anders wel van de mist die hier op zonnige dagen kan hangen. Vandaag volg je grotendeels het prachtige parcours van het Sentier de la Haute Sûre. Je gaat weer over de voetgangersbrug en volgt het sentier naar links. Het pad is smal en stijgt flink. Later wandel je over een breder bospad en blijf je min of meer horizontaal. Bij een zijbeek van de Sûre moet je even omlopen, maar al snel bevind je je weer in de buurt van de Sûre. Na een tijdje begint het sentier weer te stijgen en je komt op een asfaltweggetje uit, dat je brengt naar het hooggelegen dorpje Tadler. Een aardig dorpje, waar overigens verder niks te beleven valt en waar horeca ontbreekt. Net buiten de dorpskom draait het Sentier de la Haute Sûre scherp naar links en volgt een dalend geasfalteerd weggetje dat uitkomt bij een brug over de Sûre. Aan de overkant ligt een mooie camping met horeca. Als je geluk hebt zijn ze geopend. Het heet hier Toodlermillen. Vanaf de brug heb je een schitterend uitzicht op het dal van de Sûre.
– Uitzicht vanaf de brug over de Sûre bij Toodlermillen –
Nog een klein stukje asfalt en dan gaat het pad weer over onverhard terrein, steil de beboste heuvel op naar het hoog gelegen dorpje Ringel. Vanaf dit pad kun je opnieuw genieten van een mooi panorama over het dal van de Sûre met ditmaal de camping en het dorpje Tadler, waar je zojuist nog was.
– Panorama op het Sûre-dal bij Ringel –
Ook in Ringel is niets te doen, behalve het consumeren van alweer een mooi panorama op het dicht beboste dal van de Sûre, ditmaal in oostelijke richting. Het Sentier de la Haute Sûre wordt bij het betreden van het bos weer onverhard en gaat later over in een smal bospaadje. Net als gisteren loop je hier opnieuw over een heuvelkam, ditmaal tussen het dal van de Sûre en het dal van een zijbeek. Opnieuw een schitterend gedeelte van het Sentier de la Haute Sûre. Je komt uiteindelijk uit in het diep in het dal verscholen dorpje Dirbach, vooral bestaande uit vakantiewoningen, een camping en enige welkome horecabedrijven voor een middagpauze. Je zult hier dus niet de enige toerist zijn.
Je verlaat het dorpje door simpelweg langs de Sûre te blijven wandelen. In het riviertje is een barrage met waterval te aanschouwen. Opnieuw wordt het pad smal en er volgt een flinke stijging met veel slingers. Even bekruipt je een heus oerwoudgevoel.
We besluiten van hier over een zelf gekozen route naar het hoog gelegen (hoofd)dorp Bourscheid te gaan en dus het Sentier de la Haute Sûre tijdelijk te verlaten. Daartoe volgen we het eerstvolgende zichtbare en aangegeven zijpad, dat rechtsaf gaand verder de heuvel op klimt. Uiteindelijk kom je terecht op een breed bospad dat je naar rechts toe dient te volgen. Daar waar dit pad – in het dalletje van de Deiferbaach – een scherpe draai maakt, ga je links af en volg je een bospad omhoog min of meer parallel aan het beekje. Na 200 meter draai je scherp naar links en weer 200 meter later gaat het weer naar rechts, waar je uiteindelijk uitkomt op een asfaltweggetje. Met een goede stafkaart erbij gaat dit alles best lukken. Met diezelfde stafkaart in de hand kun je trouwens ook van Dirbach rechtstreeks het dalletje van de Deiferbaach inlopen!
Het asfaltweggetje steek je over en je komt op open terrein terecht, alhier Wollefskaul genaamd.
Over een onverharde veldweg gaand bereik je een geasfalteerde autoweg. Je volgt deze weg een klein stukje en gaat naar rechts opnieuw over een veldweg hogerop. Na een ruime bocht in het pad bereik je het eenzaam op de heuveltop staande ‘Napoleonsbeemchen’. Deze boom bekroont een markant punt in het landschap. Je staat hier op 505m hoogte en het schitterende uitzicht rondom is vrijwel onbelemmerd! Je kunt ter plekke gebruik maken van een uitzichtplateau boven een soort bunker. Een eerdere versie van deze Napoleonsboom werd in 1940 door de Duitse bezetter gekapt ‘om strategische redenen’. De dorpsbewoners hebben er vervolgens ruim een jaar later in het geheim een nieuwe Napoleonsboom geplant, zo staat te lezen op een bij de boom horende plaquette.
– Napoleonsboom op de hoogvlakte van Bourscheid –
Van hier is het niet ver meer naar het hoog gelegen dorp Bourscheid. Het dorp is duidelijk groter dan de drie dorpen waar je vandaag al bent geweest. En de ligging op een plateau staat garant voor ruime vergezichten. Maar het mooiste uitzicht van vandaag moet nog komen! Je verlaat Bourscheid langs het witte kerkje over de autoweg naar het in het dal van de Sûre gelegen Bourscheid-Moulin. Na enige ruime bochten bereik je, licht afdalend, de ‘camping’ van het dorp. Deze camping blijkt intussen een privaat karakter te hebben gekregen en staat onder leiding van een Portugese schone. Maar kennelijk is het wel toegestaan over de camping te wandelen naar het point de vue Schlaedboesch, dat min of meer als een bastion uit de camping steekt, hoog boven het dal van de Sûre. Beneden je zie je niet alleen het fraaie dal van de sterk meanderende Sûre met aan de overkant het dorpje Lipperscheid, maar vooral ook het gerestaureerde, indrukwekkende kasteel van Bourscheid. Het kasteel dateert oorspronkelijk uit de 12e eeuw en is in de loop der tijd verwoest geraakt, vooral door een Frans bombardement in 1684. Sinds 1972 is het kasteel staatseigendom en in de loop der jaren is het fraai gerestaureerd. Trots ligt het erbij, hoog op de heuvels. ’s Avonds wordt het kasteel feeëriek verlicht.
– Het prachtig gerestaureerde kasteel van Bourscheid –
Onmiddellijk naast de camping is een weitje, waar je desgewenst zonder toestemming tegen de bosrand en enigszins uit het zicht kunt kamperen. De campingeigenares vindt het allemaal best en is blij als je ’s avonds bij haar in het café van de camping een drankje komt drinken. Ook van de faciliteiten van de camping kun je gebruik maken. Wil je nochtans per se op een echte camping staan , dan zul je nog enige kilometers moeten afdalen naar Bourscheid-Moulin; maar echt nodig is het niet!
Dag 4: Van Bourscheid naar Kautenbach (12 km)
– Ochtendmist op de ”vrije” camping bij Bourscheid –
De laatste dag van je voettocht start op de private camping van Bourscheid. Zo ongeveer bij het toiletgebouwtje start een sterk dalend bospaadje dat je vrij snel bij de muren van het kasteel van Bourscheid brengt. Als je tijd over hebt zou je kunnen overwegen een bezoek te brengen aan dit kasteel. Je bent hier ook weer aangeland op het parcours van het Sentier de la Haute Sûre. Omdat je weer terug gaat naar het startpunt Kautenbacht volg je vanaf het kasteel van Bourscheid dit sentier in tegengestelde richting. Je wandelt opnieuw in de mooie hellingbossen van het dal van het riviertje de Sûre. Zowel boven je als beneden je is de heuvelwand vrij steil. Het pad blijft echter op hoogte. Na het passeren van een weitje wordt het bospad langzamerhand smaller en gaat het over in een geitenpad, dat zich over rotspartijen kronkelt. Grote hoogteverschillen zijn er niet, maar er moet nu regelmatig worden geklommen en afgedaald. Het Sentier de la Haute Sûre laat zich ook hier van zijn fraaiste kant zien. Al met al een avontuurlijk paadje op de vroege morgen!
– Sentier de la Haute Sûre tussen Bourscheid en Goebelsmühle –
Bij de boerderij Feischterhaff is de onverharde pret weer afgelopen en kom je terecht op een klein, niet druk bereden en dalend asfaltweggetje, dat je na enige tijd in het gehucht Goebelsmühle brengt, aan de oevers van de Sûre. Nog vóór de brug over de Sûre zie je rechts beneden je het spoorwegstation van Goebelsmühle.
Bij de brug over de Sûre verlaat je definitief het Sentier de la Haute Sûre om aan de andere zijde van het riviertje het laatste sentier van deze voettocht op te pikken, het Sentier du Nord. Om daar te komen moet je niet alleen de Sûre oversteken, maar ook nog het riviertje de Wiltz, dat hier in de Sûre uitstroomt. Iets naar links is aan de oevers van de Sûre een camping, waar je mogelijk een geopende horecauitspanning aantreft. Het hangt er maar vanaf wanneer, in welk seizoen, je hier precies bent. De natuur is bij deze driesprong van riviertjes onveranderd indrukwekkend.
– Samenvloeiing van de Wiltz en de Sûre bij Goebelsmühle –
Goebelsmühle en Kautenbach worden verbonden door maar liefst twee sentiers. Aan de oostkant van het riviertje de Wiltz is dat het reeds genoemde Sentier du Nord. Aan de westkant van het dal van de Wiltz kun je Kautenbach ook bereiken over het Sentier de la Wiltz. In beide gevallen word je de laatste kilometers van je voettocht door midden-Luxemburg door een nagenoeg ongerepte vallei geleid, waar géén autowegen doorheen gaan. Wandelpaden en een spoorweg, dat is alles wat er is naast geweldige natuur.
Vanaf de stafkaart gezien lijkt het Sentier du Nord, aangegeven met een gele ‘schuine drop’, de meeste uitzichten en het interessantste parcours te bieden. En daarin word je bepaald niet teleurgesteld! Aanvankelijk loop je een tijdje min of meer langs de spoorbaan, waar met een zekere regelmaat een trein passeert. Maar dan begint het Sentier du Nord langzaam te stijgen en verwordt het tot – opnieuw – een smal geitenpaadje, steeds verder weg van de spoorbaan. De uitzichten op de zwaar beboste vallei van de Wiltz worden per afgelegde meter indrukwekkender. Het rotsachtige pad wordt steeds avontuurlijker en soms moet je echt uitkijken, omdat een misstap gauw is gemaakt en tot heuse ongelukken zou kunnen leiden.
Even later begint een afdaling naar het valleitje van de Girschterbaach, een zijbeek van de Wiltz. Je wandelt over een smal paadje door dichte bossen en net als gisteren bekruipt je ook hier een oerwoudgevoel. Je steekt het beekje over en gaat naar rechts een langzaam stijgend pad op langs de beek. Op de heuvel aan de rechterzijde is een gigantische kaalslag te zien. Een voorbereiding voor een nieuwe kerstboomplantage?
Dan volgt een haarspeldbocht en je loopt nu in tegenovergestelde richting verder de heuvel op. In bocht van het sentier, daar waar het pad weer een horizontaler verloop krijgt, passeer je een vakantiehuisje met auto ervoor! Ongetwijfeld een indicatie voor de toestand van het pad tot aan Kautenbach. Hier en daar heb je mooie vergezichten over de ‘jungle’ van het Wiltz-tal.
– Het Wiltztal tussen Goebelsmühle en Kautenbach –
Het laatste officiële point de vue van deze voettocht is echter nog iets verderop: de Belvédère du Hockslay, ter plaatse met een bordje aangeduid. Let op: het ‘eerste’ uitzicht is niet het ‘echte’ uitzicht. Daarvoor loop je het zijpad helemaal uit tot een met een hek beveiligd rotsplateau. Van hier heb je een fantastisch uitzicht op het beneden je liggende dorp Kautenbach, vanwaar je drie dagen geleden bent vertrokken. Het rondje Luxemburg-midden is bijna volbracht. Op weg naar beneden – het dalende pad wordt steeds meer geschikt voor auto’s – treffen we hier en daar religieus getinte papieren aan op bomen, waarop met hel en verdoemenis wordt gedreigd. De dader van dit alles woont iets verderop in een bouwval langs het sentier. We worden gezien, maar de reli-fanaat maakt zich uit de voeten!
Uiteindelijk arriveer je in de bebouwde kom van Kautenbach. Voor een afscheidsdronk op een ongetwijfeld geslaagde en landschappelijk zeer aantrekkelijke tocht zijn in het dorpje enige horeca-uitspanningen beschikbaar.
– – –
(copyright: JWE van de Poel